Dramatiek

Dramatisch en indrukwekkend 

 King Lear, Het Paleis & Het Zuidelijk Toneel 

In de les Nederlands zagen we het theaterstuk King Lear, gemaakt door Het Paleis en Het Zuidelijk Toneel. Normaal ben ik geen grote fan van theaterstukken, ik kijk liever een goede Netflixserie, maar deze keer besloot ik het een kans te geven. Over het algemeen vond ik het stuk wel een beetje saai, op één scène na die me echt is bijgebleven.

Vooraf hadden we al een korte inleiding gekregen over het verhaal. King Lear gaat over een koning die zijn rijk wil verdelen onder zijn drie dochters. Twee van hen tonen hun dankbaarheid en overladen hun vader met complimenten, precies zoals Lear dat graag hoort. Cordelia, de jongste dochter, doet dat niet. Zij kiest ervoor om op te komen voor spreekrecht voor alle burgers. King Lear, die graag vereerd wordt en complimenten verwacht, kan dit niet begrijpen. Hij had gehoopt dat Cordelia hem politieke liefde zou tonen, vol overdreven complimenten en waardering. Dat kreeg hij niet, waardoor hij woedend wordt. Hij zegt zelfs dat hij wenst dat ze nooit geboren was. Hij had een totaal andere reactie van haar verwacht.

Cordelia sterft uiteindelijk. Ze wordt vermoord, en dat nog op een erg tragische manier. Edmund, de man met vele gezichten, maakt een einde aan haar leven. Tijdens de scène waarin dat gebeurt, verandert hij van gezicht en laat dat ook zien aan het publiek. Al zingend loopt hij naar Cordelia toe, terwijl zij hem voor de tweede keer afwijst. Hij slaat dan plotseling de microfoon in haar gezicht, op een heel brute manier, met een echo op de achtergrond. Dat maakte het moment heel eng, ik kreeg er kippenvel van. Die microfoon was niet zomaar een voorwerp, het had een symbolische betekenis.

Cordelia was erg mondig. Ze wist hoe ze moest praten en dingen helder overbrengen. Dat kon niemand haar afnemen, zelfs niet op het moment dat ze een deel van het rijk zou erven. Ze kon haar boodschap krachtig verwoorden, net zoals een microfoon dat doet: een middel om je stem luid en duidelijk te laten horen. Edmund kon dat niet. Na haar dood bleef Cordelia nog op het podium aanwezig, maar zonder geluid. Ze was er wel, maar kon niets meer doen of zeggen.

Los van die moordscène vond ik Edmund een rare man. Hij was echt two-faced. Ik vond hem eigenlijk gewoon verschrikkelijk. Het raakte me dat zo'n puur en mooi persoon als Cordelia haar leven verloor en dan nog door haar eigen man. Helaas is dat niet alleen theater. Ook in het echte leven worden vrouwen vaak het zwijgen opgelegd zodra ze hun stem gebruiken voor vrede, liefde en gelijkheid.

Zoals ik al zei, ben ik geen fan van theater, maar dat stukje over Cordelia's dood vond ik wel echt pakkend. Ook de muziek en geluidseffecten vond ik goed gedaan. Ze maakten bepaalde scènes spannender. Wel denk ik dat het stuk mijn aandacht beter had kunnen vasthouden als er meer decoratie was gebruikt. Dan had ik het waarschijnlijk ook interessanter gevonden.

Één ding dat me stoorde, was dat er twee dialecten werden gebruikt. De drie zussen kwamen zogezegd uit hetzelfde gezin, maar spraken niet dezelfde 'taal': de ene sprak Belgisch-Nederlands en de ander Nederlands-Nederlands. Dat klopte voor mij niet helemaal. Ze hadden iedereen met dezelfde accenten moeten samenzetten, want het was niet altijd even duidelijk.

Ik zou dit theaterstuk geen tweede keer willen kijken, maar sommige scènes, vooral die met Cordelia, blijven wel nog even in mijn gedachten rondzweven.